Ik ga naar Florida!

Ken je dat gevoel? Dat gevoel wanneer je een pleister van een harige plek op je lichaam af moet trekken. “Even door de zure appel heen bijten”, zeggen ze dan. Je begint langzaam aan de pleister te trekken, maar merkt al snel dat het zeker niet de snelste manier is (en misschien nog wel pijnlijker). Je telt tot drie en… ratsj! Even schreeuw je iets van “au”, maar door de schrik voel je niets en staar je naar de plek waar de pleister zojuist nog zat. Je denkt dat het allemaal wel meevalt. Maar dan begin je de pijn te voelen.

Ken je dat gevoel? Zo voelde ik me namelijk toen ik ontslag nam. Al even zat ik ermee in mijn maag. Voor een aantal maanden heb ik met mezelf de discussie gevoerd om te stoppen of om tóch nog even te blijven.
Tijdens mijn sollicitatie werd er al gegrapt: “Heftrucks, daar heb je natuurlijk altijd al over gedroomd!” Ik lachte natuurlijk mee en dacht dat het allemaal wel zou meevallen. Het helpen verkopen van heftrucks en het maken van offertes hiervan kan denk ik best leuk zijn. In het begin was het ook best leuk! Ik had een vast contract, een salaris en een stabiele werkgever. Toch wilde ik na een tijdje weg. Waarom eigenlijk?

Het begon allemaal toen ik het boek ‘Durven, dromen, doen’ van Ben Tiggelaar begon te lezen. Het boek geeft aan je te kunnen helpen om de stap van dromen, naar durven en -uiteindelijk – doen, te zetten. Dit sprak mij erg aan omdat ik al sinds mijn allereerste stage in 2015 de droom heb om later iets met marketing te doen. Maar ‘iets marketing doen’ levert je geen nieuwe baan op heb ik gemerkt. Ik ben dus verder gaan zoeken naar mogelijkheden om mezelf te ontwikkelen én te ontdekken wat ik nu precies later wil gaan doen. Een nieuwe, extra opleiding is kneiterduur en duurde voor mij op dat moment te lang voordat ik resultaat zou hebben. Ik besloot daarom een cursus schrijven te volgen. Hierbij zou ik, naast het leren creëren van verhalen, leren om blogs en columns te maken; ideaal om te kijken of deze vorm van marketing iets voor mij zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan; sinds juli 2018 ben ik bezig met deze cursus.

Het is inmiddels eind augustus 2018 en ik zit, samen met mijn ouders en mijn zusje in Griekenland. Natuurlijk heb ik een aantal hoofdstukken schrijven meegenomen om tijdens de vakantie wat te leren. Midden op de dag zoek ik een plekje in de schaduw op om wat aan mijn schrijven te doen. Er komt een wat ouder koppel met een hun kleinkinderen vlak bij mij zitten: “Je bent toch niet bezig met je huiswerk tijdens de vakantie?”, zegt de meneer. “Nee”, lach ik terug. “Ik doe dit voor mijn plezier”. Geen woord van gelogen. Ik kan mezelf helemaal verliezen terwijl leer, schrijf en verbeter. Ik vind het geweldig. De tijd vliegt voorbij en ik heb daadwerkelijk het gevoel dat ik productief ben geweest.
Er komt een berichtje binnen op mijn telefoon; het is een berichtje in de groepsapp van werk. Ik krijg gelijk een beetje buikpijn. Ik wil helemaal geen berichten over werk tijdens mijn vakantie. Op werk krijg ik niet hetzelfde gevoel als wat ik nu heb, wanneer ik schrijf. Pas nu ik heb gezien hoeveel plezier ik kan beleven aan ander werk, besloot ik niet langer ‘medewerker sales support’ te willen zijn. Die avond heb ik aan zowel paps als mams gevraagd of ze het goed vonden als ik ontslag zou nemen. Beiden vonden ze het goed en direct nadat we terug waren van vakantie, nam ik ontslag.

Begrijp me niet verkeerd; hoewel ik nu aardig opgelucht ben dat ik eindelijk ontslag heb genomen, voel ik me ook ongelofelijk schuldig. Ik heb het gevoel dat ik mijn binnendienst- en buitendienstteam hiermee in de steek laat. Het ergste vind ik het nog toen ik het vertelde aan mijn manager. Ik voelde me schuldig omdat ik haar met het probleem opzadelde om een gat in het team te vullen (wat inmiddels al gelukt is volgens mij :) ). Gelukkig reageerde niemand boos en zeiden ze dat ze het best stoer vonden. Ik nam immers ontslag zonder een andere baan te hebben.

Eén van mijn (inmiddels) ex-collega’s noemt het mijn ‘rebelse fase’. Ik vind het een prachtige term en besloot daarom maar te accepteren dat dit inderdaad mijn rebelse fase is. Laat ik dan maar even helemaal gek doen en kijken of ik een baan kan vinden in het buitenland. Na een korte zoektocht op internet kwam ik een bureau tegen dat mij hierbij kan helpen. Nog voor mijn laatste werkdag kon ik aan iedereen vertellen dat ik ben aangenomen als Content Creator in Florida!

De pleister is eraf, nu komt de pijn. Want ik heb af en toe geen idee waar ik precies aan ben begonnen; ik ben nog nooit buiten Europa geweest, ik ben nog nooit alleen weggeweest en de functie als Content Creator is nog volledig nieuw voor mij! Wat ik wel weet is dat er een ongelofelijk groot avontuur te wachten staat en dat ik dat graag met jullie wil delen.

Liefs,
Ilona