Ziek

Net als in Nederland is hier de paniek uitgebroken. Er wordt al genoeg paniek verspreid via de media, dus ik ga proberen het er niet over te hebben. Ik wíl het er niet eens over hebben. 

Laten we dus iets anders behandelen: Ik was de afgelopen twee weken ziek. Nee, geen Corona (verdorie, nou heb ik het er toch over). Ik had een gewone keelontsteking. Het klinkt zo onschuldig, maar ik voelde me echt belabberd! Twee weekenden geleden voelde ik me niet zo lekker en begon een beetje keelpijn te krijgen. Twee dagen later, op een maandag begon de pijn steeds erger te worden. Daarnaast was mijn keel ontzettend opgezwollen. Thuis blijven is geen optie, want ik krijg dan niet betaald en ik ben al door mijn 12 vrije dagen heen. De pijn werd steeds erger. Op donderdag 5 maart besluit ik dan toch maar naar de dokter te gaan. Maar ja, hoe moet je naar de dokter in Amerika? Mijn manager gaf aan dat ik moest zoeken naar een ‘urgent care’. Dit zou goedkoper zijn een normale huisarts. Al snel vond ik er één die op slechts 5 minuten afstand was. Ik sprong onder de douche, kleedde me snel aan en bestelde een Uber. 

Om 08:00 sta ik voor de deur en krijg ik een inschrijfformulier. Na mijn naam, adres, telefoonnummer en dat soort zaken te hebben ingevuld, mag ik plaatsnemen in de wachtkamer. So far so good. Een paar minuten later word ik geroepen. Ze vragen me naar mijn verzekering. Ja, weet ik veel. Ik weet dat ik een verzekering heb, daar heb voor moeten betalen tijdens mijn VISA-proces. Maar die gegevens had ik al aan de vrouw achter de balie doorgegeven. Blijkbaar was dat niet genoeg. Ze begon me allemaal vragen te stellen die ik niet begreep. Uiteindelijk heb ik het telefoonnummer op mijn verzekeringspasje gebeld. Ik kwam er nog niet uit. De vrouw achter de balie zag me worstelen, nam mijn telefoon over en begon met de verzekering te praten. Ondertussen word ik weer geroepen. Deze keer is het omdat de dokter op met wacht. Ik schiet helemaal in de stress. Gelukkig is het gesprek tussen de vrouw achter de balie en de verzekering snel afgehandeld en ik ga naar binnen. 

Na 5 minuten sta ik weer buiten met een potje ibuprofen, antibiotica en ‘Magic Mouthwash’. Die Magic Mouthwash is echt fantastisch. Neem twee eetlepels, gorgel een beetje en slik het door. Je hele mond en keel zijn gelijk gevoelloos. Super makkelijk om die pillen vervolgens te slikken. Gisteren was de laatste dag dat ik de medicijnen moest nemen en sinds vrijdag voel ik me gelukkig weer helemaal de oude!

Ik voel me weer fris en fruitig, maar al die actualiteiten maken me depressief. Daarom wil ik graag een oproepje doen: Alle berichten over het virus maken me gek. Ik snap volkomen hoe serieus dit is, maar we leven nu nog. Laten we er iets van maken. Is er iets leuks geks of bijzonders gebeurd de afgelopen tijd? Is er iets wat je graag wil vertellen? Of heb je misschien een kort verhaaltje geschreven en wil je dat graag delen? Laat een reactie achter onder dit blog zodat we elkaars verhaaltjes en nieuwtjes kunnen lezen. Al is het maar één zinnetje. Ik zou het super tof vinden! Laten we kijken of werkt. Dank jullie wel!

Liefs,
Ilona