Waarom een visum regelen zo lang duurt

Werken in Amerika; het kan een spontane actie zijn (zoals in mijn geval), maar zodra je erachter komt wat je moet regelen, verandert deze actie in een langdradige onderneming. Iets waar ik heel erg tegenaan liep is het regelen van je visum. 

Er is mij uitgelegd dat het visumproces uit vier fasen bestaat: het verzamelen van een aantal documenten voor een aanvraag, het wachten terwijl de aanvraag wordt beoordeeld, een afspraak bij het consulaat en het wachten tot je je visum thuis ontvangt.
 

Fase 1: Het verzamelen van de documenten
Twee aanbevelingsbrieven, een brief van mijn docent Engels, een foto, een kopie van mijn diploma, een kopie van mijn paspoort en een aantal ondertekende contracten. Dat is wat ik nodig had om aan de aanvraag voor mijn visum te beginnen. Het was verstandig om direct te beginnen met het verzamelen hiervan aangezien ik afhankelijk zou zijn van mensen die hier (blijkbaar) niet zoveel haast mee hebben als ik. 
Ik begon mijn vroegere docenten Engels te stalken (want het duurde me allemaal veel te lang voordat ik die brief had), ik heb een aanbevelingsbrief laten opstellen door mijn laatste werkgever en ik heb geprobeerd allemaal ingewikkelde contracten te vertalen zodat ik er nog iets van zou begrijpen (is een soort van gelukt). 
Eenmaal alles verzameld en verstuurd kon het wachten beginnen.
 

Fase 2: Wachten
Tijdens deze fase wilde ik zo min mogelijk stilzitten, maar zoveel mogelijk uitzoeken. Zo begon ik me af te vragen hoe het werkt met mijn zorgverzekering. Ik weet dat ik een zorgverzekering in Amerika heb, maar betekent dit ook dat ik mijn zorgverzekering in Nederland kan opgeven? Snel stuur ik een bericht naar mijn zorgverzekeraar en krijg als antwoord terug: “Wanneer je in het buitenland gaat werken en daar inkomstenbelasting afdraagt vervalt het recht op de Nederlandse zorgverzekering. Wij zetten je zorgverzekering stop per uitschrijf datum bij de gemeente.” 

Uitschrijven bij de gemeente, moet dat ook nog?! Na een kleine zoektocht op de website van de gemeente kom ik het volgende tegen: ”We noemen een verhuizing naar het buitenland emigratie als u minimaal 8 van de 12 maanden in het buitenland gaat wonen. Alle personen die naar het buitenland vertrekken geven persoonlijk op het gemeentehuis hun verhuizing door.” 

EMIGRATIE? Dat klinkt wel heel erg officieel. Ik ga daar tijdelijk werken, ik ga daar niet voor altijd wonen! Gelukkig mag ik me pas vijf dagen voor vertrek uitschrijven en dus hoef ik me daar nu nog geen zorgen over te maken. Maar goed, zoals je ziet kom je toch achter nieuwe dingen die je nog moet regelen.
 

Fase 3: Naar het consulaat
Na 4 weken wachten kwam eindelijk het moment dat ik naar het consulaat moest. Een afspraak maken bij het consulaat doe je door een aantal stappen te volgen:

• Stap 1: vul het DS-160 formulier in. Dat is te doen. Nadat ik wat vragen heb beantwoord over mijn werkervaring en heb aangegeven dat ik écht niet van plan ben om me bij een terroristische organisatie aan te sluiten, kan ik door naar de volgende stap.
• Stap 2: Maak een afspraak bij het consulaat. De eerstvolgende mogelijkheid is 7 januari. Moet te doen zijn, maar ik begin ‘m wel een beetje te knijpen. Na wat puzzelen heb ik mijn afspraak gelukkig kunnen verschuiven naar 14 december.
• Stap 3: Verzamel een aantal documenten voor de afspraak, waaronder de documenten in het toegezonden pakket. WELK PAKKET?! In een razendsnel tempo mail ik met mijn contactpersoon. Zij kon dit gelukkig gelijk voor me regelen. Het was allemaal wat krap, maar het pakketje kwam gelukkig op tijd binnen.
• Stap 4: Overleef de afspraak. Deze viel, in tegenstelling tot enkele enge verhalen die ik op internet had gelezen, aardig mee. Om 08:30 (een halfuur voor mijn afspraak) mocht ik naar binnen. Mijn rugzak werd doorzocht en tijdelijk in beslag genomen. Mijn riem moest af en ik moest door zo’n vliegtuigpoortje lopen waarna ik door mocht naar de volgende kamer. Hier zat een mevrouw die een stickertje op mijn paspoort plakte en mijn formulieren controleerde. Ik mocht door naar een loketje. Hier moest ik mijn foto en paspoort afgeven en werden mijn vingerafdrukken genomen. Dat laatste ging helemaal mis en moest een aantal keer opnieuw. Dat kwam niet helemaal ten goede van het humeur van de mevrouw die dat deed, maar ze bleef verder erg vriendelijk. Toen was het tijd voor mijn interview. Met zweethandjes kwam ik daar. Alle (on)mogelijke vragen die ze me zouden kunnen stellen spookte door mijn hoofd. Het was allemaal niet nodig. Binnen twee minuten was ik klaar en stond ik weer buiten.
   

Fase 4: Wachten op je visum
Als je visum is afgewezen, krijg je dit direct bij het consulaat te horen. Aangezien dat niet tegen mij is gezegd hoefde ik me nergens druk over te maken en moest ik simpelweg wachten op mijn pakketje. Op 20 december kwam de postbode mijn paspoort afgeven. Direct die middag heb ik mijn vlucht geboekt en een paar dagen later heb ik een koffer set met TSA sloten gekocht (thanks voor de tip Marcel). Totaal ben ik hier anderhalve maand mee bezig geweest.

Nu ik mijn visum heb en mijn vliegticket is geboekt, is alles ineens zo officieel! Er is geen weg terug meer. Het echte regelwerk is begonnen en ik kan dus beginnen met het maken van een paklijst. Ik begin er steeds meer zin in te krijgen! Nog maar één maandje en dan gaat het grote avontuur beginnen!

Liefs,
Ilona